Tijdens de eerste COVID-19 piek hebben (textiel)bedrijven hun productie omgegooid om te hulp te komen aan het tekort aan maskers voor in de zorg en de maatschappij. Enerzijds werd duidelijk dat de vereiste machines (voor de productie van nonwovens en de assemblage van mondmaskers) niet in Vlaanderen beschikbaar zijn en dat er onvoldoende productkennis is.

Bedrijven hebben hun productieapparaat en beschikbare materialen ingezet om toch beschermmiddelen ter beschikking te kunnen stellen. Echter, niet alle producten beantwoordden aan de veiligheid en comforteisen. 

Bovendien heeft groot aantal bedrijven hun activiteiten drastisch moeten verminderen tot zelfs stopzetten, deels omwille van zieke werknemers, deels omdat ze niet veilig konden werken. Zelfs indien voorzorgen rond social-distancing genomen konden worden, waren werknemers bezorgd besmet te worden door collega’s, klanten, professionele relaties. Het tekort aan beschermmiddelen droeg daartoe bij. Met het oog op de exit na de eerste golf werd massaal ingezet op het maken van community maskers door (textiel)bedrijven en particulieren waarbij logischerwijs eerst werd gefocust op veiligheid.

Echter voor de mensen in het veld blijkt dat het dragen van een mondmasker niet altijd comfortabel door een niet toereikende ademendheid, onvoldoende warmte- en vochtafvoer (bedampen brilglazen), geen goede aansluiting op het gezicht, een slechte pasvorm, omdat het mondmasker te groot of te klein is (volwassene vs. kind evenals antropometrische verschillen van het gezicht). Een slechte pasvorm brengt de veiligheid in het gedrang, omdat de drager geneigd is om vaak het mondmasker en aangezicht aan te raken waardoor er een belangrijk risico op besmetting ontstaat.