Wat is REACH?

REACH is een verordening van de Europese Unie die is aangenomen om de gezondheid van de mens en het milieu beter te beschermen tegen de risico's die chemische stoffen kunnen opleveren en tegelijkertijd het concurrentievermogen van de chemische industrie in de EU te verbeteren.

In beginsel is REACH van toepassing op alle chemische stoffen; niet alleen op de stoffen die in industriële procedés worden gebruikt, maar ook de stoffen die we in ons dagelijks leven gebruiken, bijvoorbeeld in schoonmaakproducten, verf en voorwerpen zoals kleding, meubels en elektrische apparaten. Daarom is de verordening van invloed op de meeste ondernemingen in de EU.

REACH legt de bewijslast bij de bedrijven. Om te voldoen aan de verordening moeten bedrijven de risico's die zijn verbonden aan de stoffen die zij in de EU vervaardigen of in de handel brengen identificeren en beheersen. Ze moeten aan ECHA laten zien hoe de stof veilig kan worden gebruikt en ze moeten de risicobeperkende maatregelen bekendmaken aan de gebruikers.

Als de risico's niet kunnen worden beheerst, kunnen de autoriteiten het gebruik van stoffen op verschillende manieren beperken. Op de lange termijn moeten de gevaarlijkste stoffen worden vervangen door minder gevaarlijke stoffen.

REACH staat voor Registration, Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals (registratie en beoordeling van, en autorisatie en beperkingen ten aanzien van chemische stoffen). De verordening is van kracht geworden op 1 juni 2007.

Procedures

In REACH zijn procedures vastgelegd voor het verzamelen en beoordelen van informatie over de eigenschappen en gevaren van stoffen.

Bedrijven moeten hun stoffen registreren en daarvoor moeten ze samenwerken met andere bedrijven die dezelfde stof registreren.

ECHA ontvangt individuele registraties en beoordeelt deze op naleving en de EU-lidstaten evalueren geselecteerde stoffen om duidelijkheid te krijgen over zorgen voor de gezondheid van de mens en het milieu. De instanties en de wetenschappelijke comités van ECHA beoordelen of de risico's van stoffen kunnen worden beheerst.

De instanties kunnen gevaarlijke stoffen verbieden als de risico's ervan niet beheersbaar zijn. Ze kunnen ook besluiten een gebruik te beperken of voorafgaande autorisatie verplicht te stellen voor de stof.

SCIP databank

SCIP is de eerste openbare databank van de EU over zeer zorgwekkende stoffen in producten. U kunt de gegevens doorzoeken op artikelnaam of merk, productcategorie, soort materiaal of de chemische naam. De gegevens zullen consumenten helpen om met kennis van zaken keuzes te maken door na te gaan of een product gevaarlijke chemische stoffen bevat en door de instructies voor veilig gebruik te lezen. Afvalbeheerders kunnen de gegevens gebruiken om het hergebruik van artikelen te vergroten en recyclingprocessen verder te ontwikkelen. 


SCIP verstrekt alle technische gegevens van bedrijven die een veilig gebruik en een beter hergebruik en recycling van het artikel mogelijk maken. Deze omvatten: informatie om het voorwerp te identificeren, instructies voor een veilig gebruik, de zeer zorgwekkende stof, de plaats ervan en het type materiaal waarin het zich bevindt.

Welke rol speelt u in REACH?

REACH heeft invloed op de textiel en kunststofverwerkende industrie, die allebei belangrijke gebruikers van chemicaliën zijn. 

Fabrikant: als u chemische stoffen maakt, voor eigen gebruik of voor levering aan anderen (zelfs als dit voor de export is), hebt u waarschijnlijk een aantal belangrijke verantwoordelijkheden op grond van REACH.

Importeur: als u iets koopt van buiten de EU/EER, hebt u waarschijnlijk een aantal verantwoordelijkheden op grond van REACH. Dit kan betrekking hebben op afzonderlijke chemische stoffen, mengsels voor verdere verkoop of eindproducten zoals kleding, meubels of artikelen van kunststof.

Downstreamgebruikers: de meeste bedrijven gebruiken chemische stoffen, soms zelfs zonder erbij stil te staan, en daarom moet u nagaan wat uw plichten zijn als u met chemische stoffen werkt bij uw industriële of beroepsmatige activiteiten. Mogelijk hebt u een aantal verantwoordelijkheden op grond van REACH.

Kan Hollywood Europa redden van contaminatie?

Dark waters movie

DARK WATERS tells the shocking and heroic story of attorney Robert Bilott (Mark Ruffalo) inspired by a true story. He risked his career and his family to fight one of the world’s largest corporations and help a community that was exposed to dangerous PFAS chemicals. 99% of people in the world are exposed to PFAS.


The parallels to Europe are striking

All Europeans have, on average, 300 industrial chemicals in their blood that their grandparents did not. Water-resistant ‘forever chemicals’ (PFAS) are among them. EU governments admit that, like in the US, these substances are now everywhere, nearly impossible to avoid or clean up. There is no viable method of removing them from drinking water, for example. Scientists say PFAS poisoning in Europe could be a serious public health problem and they are finding “alarming” levels in children. Almost every newborn in every corner of the planet is contaminated with PFAS.

The health consequences are grim, serious, and costing European taxpayers a fortune; €52 – 84 billion annually, according to Nordic governments. Beyond PFAS, health costs from chemical contamination in general may exceed an astonishing 10% of global GDP.

There are some 100,000 factories thought to be emitting PFAS in Europe. That’s likely just the tip of the iceberg though. Many of the PFAS that pollute the environment in Europe are not even registered. That means the authorities are blind about who is using what, where and how toxic it is.

The water near to factories making PFAS, such as those living near Veneto, is a health hazard, and heavy pollution is also found near airports and military bases, where PFAS are used in firefighting foams. The parallels with the West Virginia community at the heart of Dark Waters is striking.


Much bigger than PFAS

Dark Waters is based on a real-life legal fight that surfaced some ugly truths about a chemical industry that had lost its moral compass. The chemical plant suppressed the toxic truth about PFOA for decades, a chemical so incredibly persistent that it came to be known as “the devil’s piss”. Regulators were ‘captured’ to maintain sales; fines were dwarfed by profits.

These problems are not unique to America. It was only in 2012, once PFOA was regulated, that companies in the US and EU switched to another substance. Yet the alternative substance, HFPO-DA, also known as GenX, is proving just as troubling.