Tijdens de afgelopen jaren is er veel vooruitgang geboekt in het begrijpen van de oorsprong van ongevallen te wijten aan vlambogen en van de risico's die ze vormen voor personen die in de onmiddellijke omgeving ervan werken. Voor elektriciens bestaat er naast het gevaar op elektrocutie nog een ander, ietwat subtieler, gevaar ten gevolge van de hitte die door de vlamboog wordt veroorzaakt. Subtiel omdat de vlamboog een grote hoeveelheid stralingswarmte opwekt, die - hoewel onzichtbaar voor het menselijke oog - ernstige en zelfs dodelijke gevolgen kan hebben door tweede- of derdegraadsbrandwonden van de huid.

Daarom werden methodes ontwikkeld om het gedrag van kleding te beoordelen tegenover vlambogen. Om die testen uit te voeren moeten reële vlambogen opgewekt worden wat enorme hoeveelheden energie vereist (megajoule) en de noodzaak om de eventueel giftige dampen af te voeren (wegens het gebruik van vlamvertragende middelen). Bovendien moet de test vele keren worden herhaald om statisch significante resultaten te verkrijgen. De meetresultaten kunnen verschillen wat leidt tot soms licht afwijkende besluiten over de doeltreffendheid van het kledingstuk.

Om beschermende kleding te ontwikkelen, wenst de textielproducent verschillende technische oplossingen te kunnen vergelijken zonder telkens beroep te doen op een "levensechte" methode die enkele duizenden euro kost.

Om hieraan tegemoet te komen hebben we een nieuwe testmethode ontwikkeld om de bescherming te meten van kleding tegen vlambogen die minder omslachtig en duur is, minder energie verbruikt en minder toxisch is (inademen van dampen).

Hoewel de methode indirect is kan ze worden geïncorporeerd in de normalisatie, op voorwaarde dat de overeenstemming met de standaard methode kan worden aangetoond. In elk geval kunnen de producenten van dit soort kleding over een methode beschikklen om hun productieprocessen te classificeren zonder beroep te doen op de directe (en dure) methode.